Ինչ հաշվարկ էր արել Արարիչը, որ տարիներ առաջ գործող Սփյուռքահայության հետ Մշակութային Կապի Կոմիտեի ավագ խորհրդական, երևանցի մի տղեկի «բաժին» էր տվել աճյուններ, այն էլ ինչպիսի, ոչ միայն հասցնել Հայրենիք, այլև գործող կազմակերպիչը լինել նրանց հուղարկավորության:

Ռամազանի մի կիրակի առավոտ նախաճաշում էի բացօթյա սրճարանում, որի միակ հաճախորդն այդ պահին ես էի: Արդեն ուզում էի հեռանալ, երբ տեսա, որ սրճարանի դիմաց, զարմանքախառն վախով և հիասթափությամբ գլուխը տարուբերելով, ինձ է նայում ծերունի պահակը: Հեռվից բարևեցի, կարծես չհավատալով աչքերին, կեսբերան բարևեց ու հեռացավ:

Վատիկանից դուրս գալուց հետո, հայերից մեկն ասաց, որ մոտերքում մի շատ “աղվոր, և կարևորն աժան ճաշարան” գիտե և ցանկացողներին կոչ արեց հետևել իրեն: Մի քանի հունահայ բարեկամներիս հետ ես էլ միացա: Իմանալով, որ հայ դիվանագետ եմ, մեր փոքրիկ խմբի անդամների վերաբերմունքը համեստ անձիս նկատմամբ արմատապես փոխվեց: Հասանք ռեստորան, պատվիրեցինք կերակուրը, բերեցին, սակայն ոչ-ոք չէր սկսում ուտել:

Պրիմակովին ուղեկցում էին ՍՄԿԿ Կենտրոնական Կոմիտեից երկու հրահանգիչ, ազգությամբ ռուս տղաներ, որոնցից մեկը՝ Մատուսովը հայ իրականության հետ կապված մեկն էր:

Որտե՞ղ եմ տեսել առաջին անգամ, ինչպե՞ս եմ ծանոթացել, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում մտաբերել։ Ինձ թվում է, թե նրան ճանաչել եմ երկար տարիներ, միշտ հարազատ ու փնտրված է եղել, մեր հարաբերությունները սկիզբ ու վերջ չեն ունեցել։
Մի օր էլ ժպտերես հեռացել է ու չի վերադարձել։