Համաձայն այդ տեսության, դիվանագետը երկար տարիներ աշխատելով օտար երկրում աստիճանաբար կորցնում է օբյեկտիվ դատելու ունակությունը, որն իր հերթին բերում է լոյալության բացարձակ նվազեցման: Որքան խորը և համակողմանի է ընթանում նոր միջավայրում դիվանագետի ադապցիան, այնքան անվերադարձ է լոկալիտիսը ներգործում նրա վրա, կախման մեջ դնում իր գործոններից և առանձնահատկություններից:

Դրանք տարածաշրջանային իրողական սահմանագծումներին ծառայող միջոցներ են, եւ խորքում Իսլամական պետություն խմբավորումը շարունակում է իբրեւ ամենաազդեցիկ գործիք իրականացնել աշխարհաքաղաքական կենտրոններում որոշվող ծրագիրը:

Հայկական դիվանագիտության մեջ կան դիվանագետների հայրենիք չվերադառնալու դեպքեր: Ավելորդ է ասել, որ նման դիվանագետներն անհույս վարակված են լոկալիտիսի սինդրոմով: Այլ կերպ, նրանք իրենց Հայրենիքը չէին փոխի նյու-յորքների, լոնդոնների և փարիզների հետ: